Geçenlerde ölen sosyolog Şerif Mardin dünyada tanındığı kadar Türkiye’de tanınmıyor, tanıyanlar tarafından da pek sevilmiyordu. 

Ne zaman “Mahalle Baskısı” diye bir tanım attı ortaya, bu gün öğrencisi olmakla övünen eski başbakan Davutoğlu bir tarafa, biz solcular bile kulak kesildik bu adama.

Öyle ya, bizden bir laf etmiş, mahallemizin gücünü apaçık serivermişti ortalığa
Aslında o lafı ettiği günlerde dikkatimi çekmiş, annemin çok değer verdiği, sözünün ve değer yargılarının dışına asla çıkmadığı “Elalem” teyzeyi, onun da tanıdığını düşünmüştüm.

Evet, bizim evde adı en çok geçen muhterem, annemin ahretliği “Elalem” teyze idi.

Favorilerime, pantolonumun paça ölçüsüne, gömleğimin rengine, yediğime içtiğime, “Elalem” teyze karışır, okulda aldığım zayıfların hesabını hep “Elalem” teyze sorardı.

Taaa çocukluğumda, ekmeğin arasına koyduğu zeytinleri oyun oynarken yiyen İbo’ya özenip, ben de ekmeğimin arasına zeytin koyup mahallede yemek istediğimde annem, tüm haşmetiyle önüme dikilir, “Elalem ne der!” diye izin vermezdi.

Oysa Cemile teyzeyi de, Fatma teyzeyi de, Emine teyzeyi de sever sayardı annem. 

Ama hiçbir zaman “Cemile abla ne der?” diye lafa başlamaz, “Fatma abla şunu der!”, “Emine abla bunu der!” demez, ille de “Elalem ne der!” diye başlayıp, “Elalem ne der!” diye bitirirdi sözlerini.

Büyüdüm, evlendim (hatta boşandım), emekli oldum, oğlum kocaman adam oldu ama o “Elalem” hep Demokles’in kılıcı gibi tepemde durmaya devam ediyordu.

İşte o zaman anladım ki, doğumumuzdan ölümümüze kadar geçen zamandaki tüm değerlerimizin tek seçicisi ve belirleyicisi olan bu “Elalem”, Şerif Mardin’in kendisini keşfinden çok öncelerden beri bizim “BASKICI Mahalle” nin de değişmez muhtarıydı.

Ne mi yaptım?

Baktım muhtarı değiştiremiyoruz, ben “mahalle”yi değiştirdim.

Not: Bu yazı 14 Eylül 2017 tarihinde kaleme alınmıştır.