Lise yıllarımızda, Kurşunlulu arkadaşlara takılırdık. Cevabı her zaman hazır olan, malum o soruyu sorar, daha ağızlarını açmaya fırsat vermeden, toplulukta bulunan üçüncü kişi cevabı anında yapıştırırdı. Malum soru, her zamanki gibi; “Kurşunlu’dan ne çıkar”dı. Elbette beylik, bilinen cevabı da; “Ya Duvarcı, Ya Kumarcı” olurdu.

Taşı, kayası, Taş Yakası meşhur olduğu için bu cevap veriliyordu sanırım. 

Oysa tam bir kıskançlık demeyelim ama yine de bilinçaltında gizli bir öykünme vardı, Kurşunlulu arkadaşlarımıza. Özellikle ben de.

Neden derseniz, öncelikle derslerde başarılıydılar, arkadaşlıkları, çevresi ile barışık sosyal kişilikleri öne çıkardı. Futbol, voleybol, basketbol vb. sporlarda hep öndeydiler. Yaşadıkları dönemde ülkeleri için politik kaygıları vardı. O nedenle çoğunun siyasi kişilikleri öne çıkardı. Önderlikleri vardı 

Örnek mi?

Benim dönemimden verebileceğim örneklerden, ilk aklıma gelen elbette genç yaşta kaybettiğimiz Sebahattin Öz olacak. Kurşunlu Eskiahırlı’ydı Sebahattin, aynı yaşta olmamıza rağmen, spordaki başarısı ve önderliği, dünyaya bakış açısı, o dönemde ülkenin içinde bulunduğu siyasi ortamla yakından ilgilenmesi, kısaca kişiliğiyle sanki bizden büyük gibiydi.

İğdir köyünün, Kurşunlu’nun, Çankırı’nın unutmaması gereken yiğit delikanlısı ise Kemal Ali Gül’dü. Ömrü mücadelelerle geçmiş, dostları, hemşerileri için her türlü fedakarlıklara katlanmış, genç yaşta amansız bir hastalık yüzünden kaybettiğimiz, Kemal Ali Gül, lisede benden bir iki sınıf öndeydi. “Yakışıklılığı", "ağırlığı", "efendiliği", "yiğit delikanlılığı", "memleket sevdası" hep gözümün önünde. Yaşamı boyunca bu ve daha sayamadığım “adam gibi adam” özelliklerini duydum, biliyorum.

Kurşunlu’nun taşı, kayası dedik ya, eskilerden, Eskiahırlı Başöğretmen Ahmet Kaya’yı anmadan geçemeyeceğim. Baş Öğretmen Ahmet Kaya kırk yıla yakın yaptığı öğretmenliğin yanı sıra, köyün doktoru, veterineri, ziraat mühendisi kısaca köyün bilgesiydi.

Başlıktaki, “Kurşunlu Kıskandırıyor”u açmak için, sizlere aynı kuşağın, siyasi görüşleri birbirine zıt iki Kurşunlu evladını ve arkadaşımın babası olan Eskiahırlı Ahmet Kaya’yı örnek olarak verdim.

Dikkat edilirse örneklerimi özellikle rahmetli olanlar arasından seçtim. Elbette benim tanımadıklarım, unuttuklarım vardır.

Son yıllarda bu tespitimi doğrulayacak, Çankırı dışında, Ankara, İstanbul ve İzmir’de çok Kurşunlulu tanıdım. Özellikle İstanbul’daki Kurşunlulu gençleri tanıdıktan sonra, Kurşunlu’ya öykünmem hadi saklamayayım kıskançlığım tekrar depreşti. 

Geçen aylarda “Kutsal topraklara” yani Çankırı’ya yaptığım gezi ve inceleme seyahatinde bizzat şahit oldum. Bu günlerde komşu ilçeler Kurşunlu’yu, Kurşunlulu’yu kıskanıyor. Komşu ilçe belediye başkanlarından birisinden duydum. Kurşunlu artık “Büyük Şehir” oldu diyordu.

Kurşunlu bu günlerde yine kıskanılıyor. Belediye Başkanı İbrahim Doğu’nun da bunda payı var.
Ben mi?

Çankırılı hem de “içinden” olduğum için bu günlerde tekrar “öykünüyorum” Kurşunlu’ya, Kurşunlulu’ya.