Ben yazmaktan bezdim, insanlar ise okumaktan.

Ne ben yazmak istiyorum, ne de insanlar okumak.

Bezdik artık yıllardır aynı şeyleri yazmaktan ve okumaktan.

Düzen değişmiyor.

Hırsızlık,

Yolsuzluk,

Rüşvet,

Suiistimal…

Nerde?

Her yerde, her adımda, her köşe başında, içimizde!

Sanıyor musunuz ki, bu parti gidip yerine başka bir parti iktidara gelince değişecek?

Hayır!

Çünkü partileri insanlar oluşturuyor.

İktidardaki parti değişince bir bakıyorsunuz sizin yıllarca dirsek çürütüp, sırtınızda taşıdığınız partiniz sizi kapı önüne koymuş; içeriden ise bir önceki dönemin üçkâğıtçıları size pencereden el sallıyor.

Üçkâğıtçı bu. Bir ilkesi, ülküsü, hedefi ve bayrağı yok!

Tek derdi para, yiyebileceğinin binlerce katı para.

Ağzına doldurdukları sığmayınca münasip yerlerine sokuşturuyor.

Ne yapacaksa bu kadar parayı?

Zannediyor ki kaçarım…

Bavulum hazır olsun, uçağıma bindim mi ver elini Avrupa, bir daha beni bulamazlar.

Evet, eğer ilk 15 dakika içinde uçağınızı kaldırabilirseniz ülkeyi terk edebilirsiniz. Küba’da falan işe yaramıştı ama oradan kaçanlar kendilerini o kadar güvende hissediyorlardı ki, bütün yatırımları ülkede kaldı.

Artık üçkâğıtçılar akıllandı, kendilerine yurt dışında hizmet veren bankalar, sırdaş hesaplar, kasalar var; ama değer mi?

Varsay ki kaçtın. İlk onbeş, hadi bilemedin otuz dakikada uçağın havalandı. Ömür boyu kaçacaksın; sen, ailen ve çocukların ensende hep ölümün soluğunu hissedecek.

Gün gelecek o havayı teneffüs ettirecekler sana.

Buna değer mi?

Ailenin, çocuklarının ne günahı var?

Hırsız alıştı artık, hiç bir şey onu etkilemiyor.

Yazsalar ne olacak?

Dava açsalar ne olacak?

Kim hesap soracak?

Havasında….

Haklı.

Bütün idam mahkûmları suç işlerken böyle düşünmüşlerdir.

Dünyada ilelebet süren ve aynı şekilde giden bir düzen gördünüz mü?

Merak etmeyin, eğer siz ecelinizle ölürseniz bile çocuğunuzu idam ederler.

İnanın değmez.