Ebeveynlerin ilk aklına gelen meslektir doktorluk; isterler ki çocukları tıp fakültesine gitsin,  doktor olsun…

Herkesin hayal kurma özgürlüğü olduğu gibi, herkesin doktor olma hayali de olabilir. Hayal diyoruz, çünkü çok zordur doktor olmak. Çok çalışmayı gerektirir, çoookkk…

Öyle sıradan öğrenciler doktor olamaz, orta öğretim süresinde çalışkan ve başarılı bir öğrenci olmanız gerekir. Hani şöyle açıklayalım, biri size torpil geçse, soruları verse, sınavda ful çekseniz ve hakkınız olmadığı halde kafadan tıp fakültesine girseniz ne olur biliyor musunuz? Daha ilk senelerde okuldan ilişiğiniz kesilir. Ortaöğretimde başarılı olmamış birinin tıp fakültesinde başarılı olması düşünülemez; çünkü çalışmayı bilmiyordur. Çalışmanın ne olduğu hakkında fikri bile yoktur…

Bir de her fakültenin olduğu gibi Tıp Fakültelerinin de iyisi kötüsü, zoru, daha zoru vardır.

Bütün bunları niye anlatıyorum biliyor musunuz?

Geçen gün tıp doktoru, üstelik uzman doktor bir dostum doktorluğu bıraktı ve çalıştığı kurumda “uzman” kadrosuna geçti.

Üstelik mezun olduğu tıp fakültesi muadilleri arasında “çok zor” olanlar sınıfına giren, kendisi yıllardır bu mesleğe emek harcamış, konusunda başarılı bir insandı.

Tıp Doktorluğu devlet nezdinde para etmediği için daha yüksek maaş alabilmek amacıyla “uzman” oldu. Hani şu, herhangi bir tahsil gerektirmeyen, açıköğretim fakültesi diplomasının yeterli olduğu, sadece iktidardaki bir politikacının tavassutunu gerektiren uzmanlık…

İşte eğitimin geldiği hal, işte devletin içinde bulunduğu durum…

Tıp doktoru bile işini bırakıp herhangi bir memuriyet kadrosundan hiçbir farkı olmayan “uzmanlık” kadrosuna geçiyorsa vay gelmiş ülkemin başına.

Ama zır cahil sürüsüne sorarsan “lider ülkeyiz”.

Neyin lideri “hırsızlığın”,

Neyin lideri “arsızlığın”,

Neyin lideri “usulsüzlüğün”,

Neyin lideri “cahilliğin”…

Ey cahiller sürüsü, umarım hastalandığınız gün savunduğunuz meziyet sahipleri sizlere bakarlar.

Eskiden de çok iyi değildi ama son 12 yılda her sene değiştire değiştire eğitimi getirdiğiniz nokta bu…