1982'den sonra 1983-1984 seneleri, yani Beşiktaş'ın 15 yıl sonra ulaştığı şampiyonluk sonrası diğer bütün takımların tribünlerinde olduğu gibi şampiyonluğun verdiği bir haz sonrası Beşiktaş trübününde de bir boşluk oluşmuştu. Bekir  ağabeyler, Birol'lar, o zamanki tribün liderleri bırakmışlardı. 

 

Bu kişileri Beşiktaş'ın her maçında İstanbul'da olsun deplasmanda olsun görmek mümkündür çünkü onlar her zaman Beşiktaş'ın askerleridirler. O günlerde kimileri Pptik, morgöz Selçuk, gibi kişiler liseye devam etmekte diğer Ercü olsun Cem, Cüneyt, Camgöz Cihangir, Necati, İnci baba, Selim, gibileri de çeşitli işlerde çalışmaktaydı. Tabi daha sonraları Beşiktaş her şeyden önce yer alacak ve bu kişiler işlerini ve okullarını Beşiktaş uğruna gerektiği zaman ailelerini geri planda bırakacaklardır.

 

"Siyah beyaz en büyük Beşiktaş gerisi traş" parolası ile gençliklerinin en güzel yıllarını Beşiktaş uğruna feda etmişler ve bundanda hiçbir zaman pişmanlık duymamışlar, her zaman için Beşiktaş'lı olmaktan gurur duymuşlar, "öğünmekte çok haklıyız sapına kadar Beşiktaş'lıyız, iyi gününde kötü gününde de hep senin yanındayız" demişlerdir. 

 

Çarşı grubunun ismi nerden geliyor denirse; evleri Beşiktaş'ın çeşitli mahallerinde olmasına karşın hepsi Beşiktaş'ın Çarşı içinde buluşup toplandıklarından, hayatlarını Çarşı içinde geçirdiklerinden, kendiliğinden "Beşiktaş Çarşı grubu" demişlerdir.

 

Her zaman farklılar… Güçlüler, kararlılar. Korkusuzlar... Doğru bildikleri tek şey Beşiktaş"ın çıkarları. Kara Kartalların tersine olan her durumda tavırlarını net bir şekilde ortaya koyuyorlar. Muhalefetse muhalefet, savaşsa savaş. Yeter ki Kartal’a ters bir bakış atılmasın, hareket yapılmasın. Çünkü Çarşı her zaman orada…

 

“Alen sahaya, üçlü çektir stada" temposu kapalı tribünün ortasından bütün İnönü'ye yayılıyor. Eller havada, coşku had safhada. Her zaman Beşiktaş'ına tezahürat yapan kapalının ortasını mesken tutan Çarşı, bu kez Amigo Alen'e yöneltiyor bağırışlarını. Onun sahaya inmesini, 35 bin taraftarın doldurduğu İnönü tribünlerini komuta etmesini ve İstanbul'un "Beşiktaş" çığlıklarıyla yıkılmasını istiyorlar. Kutsanmalı Beşiktaş. Ve Alen sahaya iniyor. Kutsuyor. Yeri ve göğü "Beşiktaş" diye inletiyor.

 

"Çarşı grubu kişilere ait değildir. Bir ruhtur. Çarşı, her Beşiktaşlı'nın ıslanmamayı düşündüğü anda altına girebileceği bir şemsiyedir" sözleri Alen Markaryan'ın Çarşı tarifi. Kapalının ortası bütün Beşiktaşlılar'a açık. Orada maç seyretmenin ve Çarşı'ya dahil olmanın tek şartı grupla ortak hareket edip, durmaksızın tezahürat yapmak. Dolmabahçe'de tezahürat  kapalıda başlar, ardından diğer taraflara yayılır.

 

Alen, Optik, Selim, Ayhan, Yılmaz, Ali gibi grubun önde gelenlerinin yönlendirmesiyle Çarşı her zaman Beşiktaş’ın ardındaki en büyük itici güç. Takımlarıyla öylesine bütünleşiyorlar ki Beşiktaş’ın seyircisiz oynamak zorunda kaldığı bir Bursa maçında her zaman bulundukları yere bir pankart koyup yokluklarını hissettirmiyorlar:

 

“Ruhumuz yeter!”

 

Bir teşekkür bile yeterli arkadaşlar...