Elbette. Doğruya doğru, taş atanlar vardı. Tabii o zaman işler daha da karışıyor. Ama çok açık ki, mağdur olan bizlerdik. Ekranlardan da izlemişsinizdir, TOMA'ların fışkırttığı o asitli sulara, biber gazına, fişeklere karşı yapabileceğiniz bir şey var mı? Müthiş bir arbede yaşanıyordu. Herkes Hilton'a kaçmaya başladı. Otel personeli bizi içeri aldı ve kapıları kapattı...

 

İlk başta girmedi. İçerideki durum içler acısıydı. Ayağı kırılanlar, kolundan, bacağından yaralananlar, nefes darlığı çekenler, astım krizi geçirenler, panik atak yaşayanlar... Elimizde müdahale edecek pek malzeme de yoktu. Acil durumdakileri ambulanslara taşıdık. Polis, otelin girişindeydi. Bu kadar büyük bir şiddet uygulanınca, kalabalıkları durdurmak da mümkün olmuyor, onlar da taş attı, polis yine biber gazı sıktı. Bu sefer kim var kim yok, herkes otelin içine girdi. Ezilenler oldu, düşenler oldu. Polis de girdi. O arada bir düğün de vardı. İnanılmazdı yaşananlar. O davetlilerin paniği filan korkunçtu. Otel, son derece olgun ve sakin bir şekilde polise, "Buradaki herkes misafirimizdir!" dedi ve polis bir şey yapamadı. "Gitmek isteyenler gitsin, kimse gözaltına alınmayacak" dedi. Bir kısım insan dağıldı. Biz yaralılara yardım etmeye devam ettik. Herkes büyük korku yaşıyordu. Yaşlısı, genci, Gezi'yle alakası olanlar, olmayanlar, beş yaşında çocuklar bile vardı...

 

Yok hayır, bunu asla kabul etmiyorum. Ve kızıyorum böyle söylendiğinde. Bakın, kimse göz göre göre hayatını tehlikeye atmaz. Her şey yumuşamıştı, saldırı lafının "s"si bile yoktu ortalıkta. Vali Bey, "Çayınızı içmeye gelebilirim" türünden laflar ediyordu. El insaf! Can Dündar da ekranlarda söyledi. Hiçbir uyarı yapılmadan bodoslama daldılar. Parkın içinde festival havası vardı, konserler vardı, forumlar, film gösterileri vardı. Bu kadar mı kalpsiz olunur!